9 redenen om nu je reis naar de Isle of Man TT te boeken

Als er één sportevenement is dat je als motorrijder in je leven bezocht moet hebben, dan is het wel de Isle of Man TT. Eind mei/begin juni trekken motards van over heel de wereld naar het mythishe eiland in de Ierse zee, om er zich tot veertien dagen lang te vergapen aan alles wat de TT hen voor de voeten gooit. Niet in het minst de races zelf, uiteraard, waarbij de rijders één voor één worden losgelaten op het 60 km lange, verraderlijke stratencircuit en de toeschouwers de aan een rotvaart passerende helden bijna kunnen aanraken. Dichter op de actie kan je als fan niet zitten, maar da’s lang niet de enige reden waarom je in 2019 de ultieme straatrace niet aan jou voorbij mag laten gaan.

De lokroep van het eiland Man wordt wel eens vergeleken met het bezwerende gezang van de sirenen, waardoor schepen op de rotsen te pletter sloegen. Zowel op rijders als toeschouwers oefent het eiland een net zo onweerstaanbare aantrekkingskracht uit. Het 60,72 km lange parkoers, goed voor 219 bochten, heeft een mythische status in de racewereld, ook al omdat je er honderden rondjes moet afleggen om de omloop echt onder de knie te krijgen. En omdat achter elke hoek een zware crash of erger loert, verwerven de rijders als vanzelf een heldenstatus. Bij de fans, althans, want hun naasten zijn maar wat blij telkens de TT voorbij is – terwijl hun onverbeterlijke zoon of geliefde zich alweer breed grijnzend inschrijft voor de volgende editie.

Records zijn er om gebroken te worden en als er één plek is waar dat om de haverklap gebeurt, is het wel op het eiland Man. Tijdens de 2018-editie sneuvelden de ronderecords in alle categorieën. De allersnelste tijd kwam toen op naam van de Brit Peter Hickman: hij stuurde z’n BMW S1000RR in een tijd van 16:42.778 het eiland rond, goed voor een gemiddelde snelheid van liefst 217.989 km/u, een absoluut record voor een straatrace. Ook interessant om in de gaten te houden zijn de prestaties van de elektrische motoren tijdens de over één ronde verreden TT Zero Race. Sinds de debuutrace in 2010 is het ronderecord met bijna vijf minuten scherper gesteld, tot 18′ 34.956. Onze Belgische elektrische trots, het Saroléa-team van de gebroeders Robben, verscheen in 2018 uiteindelijk helaas niet aan de start. Hopelijk vergaat het hen in 2019 beter.

Gevraagd naar de reden waarom hij wilde deelnemen aan de TT, antwoordde de debuterende Australische toprijder Josh Brookes dat het eiland Man voor hem de laatste plaats op aarde is waar er geen regels zijn. En dat geldt lang niet alleen voor de racers zelf. Het eiland staat erom bekend dat eender wie er het hele jaar door zo hard mag rijden als hij of zij wil, tenminste op de stukken waar er geen snelheidsborden staan. Geen snelheidsbeperkingen, dat is voor ons wel even wennen ….

Als je van motoren, snelheid en gezelligheid houdt, is er geen betere plek om te vertoeven dan het eiland Man. Met elke local kan je tijdens de TT een praatje slaan over het gebeuren, want inwoners die geen fan zijn, hebben het eiland voor de duur van de festiviteiten wijselijk verlaten. Tijdens de eerste week worden naar aloude traditie de kwalificaties verreden, de tweede week is het tijd voor de races zelf. En al die tijd is het op de campings en in de bars een erg gezellig samenzijn onder gelijkgestemden, vanzelfsprekend tot in de vroege uurtjes. Op de promenade in de hoofdstad Douglas kan je de gekste taferelen zien en met wat geluk zit er zelfs een uitgebreide babbel met je favoriete rijder in – trakteren wil al eens helpen.

Hoewel een TT-race van dichtbij meemaken er ongelooflijk spectaculair – en bij momenten erg beangstigend – uitziet, bouwen de rijders toch altijd een bepaalde veiligheidsmarge in. Uitloopstroken zijn er niet, en tegen een muur knallen doet een stuk meer pijn dan in een grindbak terechtkomen. Vandaar die marge. Maar één rijder heeft lak aan zich een beetje inhouden: de genaamde Michael Dunlop, zoon van de in 2008 verongelukte Robert Dunlop (broer van de illustere TT-veelwinnaar Joey) en broer van de afgelopen zomer eveneens verongelukte William. Gelet op zijn rijstijl verdenken sommigen ‘Mickey D.’ ervan een doodswens te hebben, maar zelf zegt hij daarover nooit anders gekund te hebben dan altijd alles te geven. Gaat dat zien. En horen.

De TT op zich is een bezoek meer dan waard, maar toch hebben de races over de decennia heen niet altijd evenveel spankracht gehad. Competitiesport moet het nochtans grootdeels hebben van emoties, en dan is een tijdsverschil van meerdere minuten tussen de winnaar en de tweede man niet bepaald een reden tot opwinding. Organisator Paul Phillips gaat er evenwel prat op dat de races sinds de vernieuwingsoperatie in 2006 spannender zijn dan ooit, met dank aan het aantrekken van een jonger en competitiever deelnemersveld. Na afloop van het klapstuk, de Senior TT, bedroeg het verschil tussen winnaar Peter Hickman en de als tweede geëindigde Dean Harrison afgelopen zomer amper twee seconden. Spanning van de eerste tot de laatste seconde, heet dat dan.

Sinds de Isle of Man TT in 2006 in handen kwam van de gewezen bankier Paul Phillips en z’n team, heeft de organisatie een metamorfose in goede zin doorgemaakt. Op een moment dat veel promotoren van straatraces het moeilijk hadden om de touwtjes aan elkaar te knopen, kwam de bevlogen Phillips op de proppen met nieuwe en grote sponsors (waaronder Monster Energy), verdrievoudigde het aantal tv-kijkers wereldwijd (tot circa 25 miljoen) en ging er meer aandacht naar de betrokkenheid van het publiek. Dat laatste resulteerde onder meer in volwaardige VIP-arrangementen die veel geld in het laadje brengen, terwijl de gewone mensen eveneens dichter op de actie zitten dankzij hoogtechnologische boordcamera’s met superslowmotion beelden.

Tijdens de beruchte Mad Sunday, de dag die de raceweek van de TT voorafgaat, worden duizenden motorrijders tegelijk losgelaten op de zogeheten Snaefell Mountain Course. Iedereen kan zich dan gedurende enkele uren John McGuinness of Joey Dunlop wanen, een moment waar heel wat deelnemers een leven lang naar hebben uitgekeken. Snelheidslimieten zijn er op grote gedeelten ook die dag niet, hoewel er op sommige stukken wel eenrichtingsverkeer geldt om ongevallen met tegenliggers te vermijden. Uit veiligheidsoverwegingen geldt er een nultolerantie tegenover alcoholgebruik voor wie op de motor rijdt.

Reeds meer dan 100 jaar lokt dat ene eilandje in de Ierse zee tienduizenden fans en de beste rijders van over heel de wereld naar de TT. De vraag is voor hoe lang nog. Want als motoren met klassieke verbrandingsmotoren tegen 2030 geband zullen worden (zoals almaar meer landen vooropstellen), zal ook de ontwikkeling van de ‘ouderwetse’ superbikes mettertijd een halt worden toegeroepen. Op die manier zal er finaal enkel nog met prototypes zoals in de MotoGP kunnen worden gereden, die voor IOMTT-teams eenvoudigweg onbetaalbaar zijn. De races zoals we ze nu kennen, zijn dus mogelijk gedoemd om te verdwijnen, inclusief het geweldige geluid dat die tot de nok geprepareerde motoren van de allerlaatste generatie produceren wanneer ze tot het uiterste worden gedreven. Gaat dat dus zien, nu het nog kan.